Mijn verhaal: van Kabul naar een leven in Nederland en een toekomst in Amerika

Ik ben een jonge vrouw uit Kabul en had een fijn leven met mijn familie. Ik studeerde en werkte, ook al had ik niet mijn droombaan. Toen de Taliban het land bezetten, hielpen mijn broer en 2 buitenlandse vrienden mij en 2 andere familieleden om Afghanistan te ontvluchten.

We verlieten ons land met een Nederlands vliegtuig. Onze eerste stop was Pakistan, waar ik een nacht doorbracht. Vervolgens werden we naar Nederland gebracht, naar een vluchtelingenopvang in Zeist. Vanwege COVID werden we enkele dagen in quarantaine gehouden.

In het begin was ik heel blij dat ik nog leefde en veilig was. Maar het was ook zwaar. Al snel begon ik alles wat ik in Kabul had te missen – mijn familie en mijn leven. Ik praat veel met mijn vrienden en familie in Afghanistan. Ik hoor verschrikkelijke dingen van hen, die me heel verdrietig maken. Mijn vriendinnen mogen niet werken en hun jongere zusjes mogen niet meer naar school gaan.

Het is duidelijk dat als je je land verlaat en ergens anders naartoe gaat, problemen zich voordoen. Het leven in een ander land dat cultureel zo verschilt met Afghanistan - met een andere leefstijl, kleding en zelfs het weer dat zo anders is - bezorgde mij meerdere keren een cultuurshock.

Mensen zoals ik, die gedwongen hun land moeten verlaten, vragen zich ook af: hoe start ik een nieuw leven? Wat vraagt de maatschappij van je? Passen je talenten en vaardigheden bij de baan waarvoor je solliciteert? Word je aangenomen of niet? Ik voelde me vaak verloren en zag geen toekomst. Het is moeilijk om vast te zitten en niet te weten wat je moet doen of wat het leven je zal brengen.

Toen, na een paar maanden nietsdoen in de opvang, besloot ik om verandering aan te brengen in mijn leven. Ik had aardige mensen ontmoet die mij hielpen. Ik solliciteerde voor een aantal vrijwilligersbanen bij verschillende organisaties. Sommige wezen me af. Maar gelukkig ontmoette ik een maatschappelijk begeleider bij MeanderOmnium. Zij bracht me in contact met ontmoetingscentrum ‘t Volle Hof, om daar andere mensen te ontmoeten. Zo startte ik daar met vrijwilligerswerk. Een paar dagen later begon ik met het sorteren van boeken in een bibliotheek, met een goede vriendin, Nikki. Werken in een bibliotheek vind ik leuk en interessant.

Een hele aardige en behulpzame dame bracht me in contact met 2 coaches die mij helpen bij het ontdekken van mijn interesses, talenten en dromen. Via hen leerde ik jonge mensen kennen, die hun kennis over make-up met mij deelden. Ik bezocht een mode-academie die compleet anders was dan ik me had voorgesteld. Vervolgens, met de hulp van 1 van deze coaches, mocht ik een dag meelopen met een jonge modeontwerper.

Na 10 maanden van verdriet en in de veronderstelling dat wij geen geluk verdienden, gebeurde er een wonder. We kregen een e-mail van de Amerikaanse ambassade dat zij ons binnen 90 dagen naar Amerika zouden brengen. We worden herenigd met onze familie die daar woont.

Ik heb nog steeds gemengde gevoelens. Het is moeilijk te zeggen of ik me gelukkig voel of verdrietig. Aan de ene kant heb ik alles achter me gelaten waar ik van hou. Aan de andere kant wacht mij een mooie toekomst, en hoop ik mijn ouders op een dag aan mijn zijde te hebben.

Tot slot hoop ik dat er op een dag vrede in mijn land zal zijn, zodat alle Afghanen terug kunnen en een gelukkig gezinsleven kunnen hebben.